نمایه هایی که عوض می شوند

این ها نوشته های دختریست که دیگر نمی توان به او گفت تپل. کفش پاشنه بلند که می پوشد هیچ، به فکر خریدنش هم هست. غرورش هم چنان باقی ست و موهای پیچ و تاپ دارش. مدتی ست اصلا خودش را ندیده، نمی داند که هنوز هم برای خودش شبیه دوشیزه های گردن بلند فرانسوی هست یا نه؟

این ها نشانه هایی از ادای آدم بزرگ ها را درآوردن است، به گمانم. از پس برنیامدنی نیست، ولی دلم بچه بازی می خواهد، دوچرخه سواری، یک خنده واقعی . . . فرصتش را داری؟