منِ من ≠ منِ بابا

به نظرم بابا یه دختری می خواست که خیلی ساده و بی سر و صدا باشه.

سر چیزایی که دوست داره پافشاری نکنه و به مامان و بابا بگه چشم، حتی اگه مخالف نظرش باشه.

مانتویِ تا زیرِ زانویِ مشکی یا قهوه ای بپوشه که دکمه هایِ براقی داره.

موهاش صاف باشه و ابرو هاش پرپشت.

تو یه دانشگاهِ بی سر و صدا یک چیزی مثل مدیریت بخونه.

وقتی می خواد بره دانشگاه مقنعه سر کنه و یه کوچولو موهاش رو بذاره بیرون.

سر کار نره و به پول توجیبیش قانع باشه.

وقتی درسش تموم شد کم کم به فکر گل هایِ صورتیِ جهیزیه اش باشه و یه شوهرِ سر به راهِ ته ریش دار.

ولی منِ من:

یه دختر مو فرفریِ شلوغ پلوغه.

وقتی یه چیزی رو دوست داره ازش کوتاه نمیاد و بهش می رسه.

لباس های رنگی رنگی می پوشه که هیچیش به هیچیش نمیاد و دکمه های کفشدوزکی داره.

تو پر سر و صداترین دانشکدهِ دانشگاه تهران مجسمه سازی می خونه.

شده بی روسری بره دانشگاه ولی با مقنعه،نه!

از کارش لذت می بره و تنها چیزیه که شب ها براش نمی خوابه.

به فکر اینه که درسش تموم نشه و می دونه که یه صندلی تو یکی از دانشگاه های خوب منتظرشه.

شوهر و جهیزیه هم بماند به وقتش.

بابا من روی نقطه عکس جایی هستم که تو فکر توئه، متاسفم که چیزی از آب در نیومدم که می خواستی . . . ولی از داشتن خودم خوشحالم.

می دونم که اینجا رو هیچ وقت نمی خونی، برای همین چند شب پیش ها بهت گفتم: «متاسفم من چیزی که می خواستی نیستم.»

برای همین که ما رفیق هم نمی شیم، فقط پدر و دختر!

پ.ن: ولی بین خودمان بماند من شنیدم که به بعضی ها می گویی دخترم دانشگاه تهران درس می خواند و در فلان روزنامه می نویسد، کاش به خودم هم می گفتی که «منِ من» را گاهی می توانی دوست داشته باشی!