داستان های سگی

صبح بود از خونه که اومدم بیرون عینک آفتابیم رو زدم به چشمم. از اون روزایی بود که از صبح تمام ماهیچه هام منقبض بودن. از اون روزایی که هرکی میومد طرفم می ترسیدم. هر کی حرف می زد اول نمی فهمیدم وبعد با یه "هان؟" می خواستم که تکرارش کنه. به ایستگاه اتوبوس که رسیدم یه بوی تیز میومد. از اون بوهایی که دماغت رو می سوزنه بوی خوبی نبود ولی آشنا بود به مشامم. یه چند تا قدم که رفتم جلو فهمیدم که بوی چیه. بوی تیز، بوی شاش سگ بود. بوی یه عالمه شاش سگ. یه سگ کثیف. یه دونه از اون خیابونیاش. من سگا رو دوست دارم. منظورم این کوچولوهای فرفریش نیستا(البته اونام خوبن) . ولی سگای بزرگ، حتی اوناش که خیلی وحشین یه غمی ته چشمشون هست. این سگا وحشین همه ازشون حساب می برن ولی غمگینن. من از موقعی که صدای زوزش رو برای بیرون اومدن از تاریکی شنیدم فهمیدم که غمگینن. می دونی سگای وحشی از کجا وحشی می شن؟از اون جایی که مجبورشون می کنن تو تاریکی بمونن. از اون جایی که مجبورشون می کنن که توی کثافت خودشون توی تاریکی دست وپا بزنن. که اون بوی تیز رو استشمام کنن. که بهشون بر بخوره. به شخصیت سگیشون.

من یکیشون رو می شناختم که خیلی بزرگ بود. سیاه سیاه. همه ازش می ترسیدن. آخه همه چی تموم بود. هم دندونای تیز و سفیدی داشت. هم خوب پارس می کرد و هم سریع می دوید. ولی وحشی نبود. یه غمه خیلی بزرگی ته چشمای عسلیش بود. دوست داشت که به جای ترسوندن دختر بچه ها بشینه و باهاشون عروسک بازی کنه. اون موقع هام یادمه که از این عروسکای باربی خیلی دوست داشت. ولی دختر بچه ها یی هم که ازش نمی ترسیدن راهش نمی دادن که بازی کنه.دست خودش نبود آخه وقتی خیلی احساساتی می شد دندونش فرو می رفت تو تن عروسکا.
دوست داشت که دنبال آدما بکنه، نه اینکه بخواد بگیرشون یا اذیت شون کنه. دوست داشت که با هاشون بازی کنه. از کسایی که پیرهن قرمز می پوشیدن خیلی خوشش می اومد. همیشه دنبالشون می کرد. اونا فرار می کردن، می خوردن زمین. بعد سگ سیاه که خیلیم بزرگ بود وای می ستاد بالا سرشون. بعد که به چشماش نگاه می کردی میدیدی که غمش بیشتر شده. فقط تو یه لحظه هایی بود که خودشم این غم رو فراموش می کرد. برای یه مدت کوتاه، قد لیس زدن یه بستنی لیوانی تو ظهر تابستون. وقتی با یه لیس سگی همه بستنی رو می خورد.

می دونی اینم توی تاریکی موند خیلیم موند. اون بوی تیزم شخصیت سگیش رو له کرد ولی نخواست که وحشی باشه. مطمئن بودم که برای کاراش تصمیم می گیره. با شعور بود. فکر کنم اگه می شد یه جاهاییم می خواست که حرف بزنه،ولی هیچ وقت نزد فقط با یه غمی توی چشمات نگاه می کرد و می خواست که وحشی نباشه.
------------------------------------------------------------------