وقتی غذا سر سفره خانه ای بماند و سرد شود . . .
وقتی صفحه نُت باز شود و سفید بماند . . .
وقتی اشک اینقدر بیاید پایین که شوری اش را بچشی . . .
وقتی آدم ها دیگر هیچ حرفی برای زدن نداشته باشند . . .
وقتی اینقدر به شیشه ماشین مات شوی که یادت برود برف پاکن را بزنی . . .
باید فاتحه همه چیز را خواند.
۱ نظر:
این حسِ که می گی این روز ها برام خیلی آشناست.مخصوصا وقتی آدم ها حرفی برای گفتن نداشته باشن.
نوشته هات رو دوست دارم بانو و این صفحه با وجودِ چاشنیِ غمناکی که این روز ها بهش می زنی برام خیلی دوست داشتنیِ.
ارسال یک نظر